Overlijden van Hanny May-de Reus, een terugblik door Rob Wanderink Vinke

Via mail van onze voorzitter Frits Misset bereikte mij het droevige bericht van het overlijden van onze coryfee Hanny May.

Tezamen met Tet Olff stichtte zij onze vereni­ging. Samen waren zij jarenlang de boegbeel­den van onze club. Hanny zette zich onvermoei­baar in voor de groei en bloei van onze vereni­ging met tal van sportieve activiteiten. Niet alleen het skiën zelf, maar ook de buiten­trainingen, het rolskiën, het skaten, het lang­laufen en het Nordic walken kunnen genoemd worden. Daarnaast was zij jarenlang actief op het bestuurlijke vlak. Als bestuurslid, als organi­sator van skireizen, met name vele jaren van de reis naar Lech. Als redacteur van de ULLR-nieuwsbrief en als medewerker aan de Ski­beurs.

Ik leerde Hanny voor het eerst kennen voorjaar 2001. Net lid geworden, meldde ik me aan voor de jaarlijkse skiweek in het voorjaar naar hotel Sandhof in Lech. De reis waar haar hart aan was verpand en die zij vele jaren achtereen met groot succes heeft georganiseerd. Ik ging alleen met de auto, want mijn partner Nancy skiede niet. Laat aangekomen op zater­dagmiddag bleek mij dat een groot deel van het gezelschap die dag al was 'ingeskied'.

Mij restte slechts skischoenen en ski’s in het Skiraum van hotel Sandhof te plaatsen en de auto weg te brengen naar de parkeergarage. Voor inskiën was geen tijd meer.

Ik had een éénpersoonskamer besteld. Die waren er vrijwel nooit in Sandhof. Dus had Hanny een kamertje georganiseerd in een dependance, waar ook hotelpersoneel verbleef. Dat was wel op minstens 20 minuten lopen van Sandhof verwijderd.

Zondagmorgen vroeg (8 uur) schoof ik, door die loopafstand reeds bezweet, aan voor het ont­bijt, waarbij ik kennis maakte met de andere deelnemers. Het bleek mij al meteen, dat er met Hanny niet te spotten viel. Pal na het ontbijt was het vertrekken geblazen naar de liften. Om exact 9 uur buiten staan voor in-/uitgang van de skikelder. Kwam je om 9:05 uur, dan kreeg je op je donder, of was Hanny al vertrokken.

De eerste dagen ging ik mee met de super­snelle groep. Dat gezien mijn tientallen jaren ski-ervaring (ik was toen nog slechts 61). Maar al snel maakten enig overgewicht plus niet optimale conditie een overstap naar het wát rustiger groepje van Hanny noodzakelijk. Dat ging prima, zij het dat Hanny ook hier steeds de touwtjes zéér strak in handen hield.

Zo bijvoorbeeld bij de koffiepauze en de latere lunch in een bergrestaurantje. Als Hanny het tijd vond om te gaan, ritste ze plotseling en zonder vooraankondiging haar kenmerkende ski-overall (met zo'n lange rits aan de voorkant) in één ruk dicht en riep: 'Kom op we gaan'. Menigeen, die dan net zijn eerste kopje koffie of andere net bestelde versnapering voor zijn neus had, verslikte zich daarin, om zich snel naar buiten te spoeden. Anders was Hanny reeds vertrokken met slechts een deel van de groep.

Voor Hanny waren koffie- en lunchpauzes een noodzakelijk kwaad, die zo kort mogelijk gehouden moesten worden. 'Je komt immers om te skiën'. Haar sterke geestdrift voor het skiën was me wel eens teveel.

Hanny regelde onderweg altijd alles met een uitstekende kennis van de skigebieden rond Lech en Arlberg. In het hotel deed zij dat ook perfect: vóór het diner verzamelen in de lobby. Tijd voor een drankje en om de belevenissen bij te praten. Maar dan klokslag 7 uur op naar het restaurantgedeelte voor de altijd zeer (voor sommigen te) uitvoerige 5-gangenmaaltijd. Die werd, gezien de grootte van de groep, genut­tigd aan enkele grote tafels en enigszins afge­scheiden van de gasten in de rest van het restaurant. Dat was vanwege de geluids­productie niet overbodig. Skiën maakt de mens openhartig.

En dan bij de toetjes en koffie en andere drankjes kon ik mijzelf eindelijk ook eens mani­festeren met diverse jokes en bijbehorende gebaren. Een van de deelnemers vroeg mij eens in volle ernst, of ik soms cabaretier van beroep was.

Nadien heb ik nog vele jaren o.l.v. Hanny May geskied in Lech. En steeds met ontzettend veel skiplezier ondanks de strakke, maar per saldo toch uiterst plezierige leiding van Hanny in haar kenmerkende onverslijtbare, eeuwig in haar mode blijvende ski-overall.

Maar ik verbleef nadien wel in veel betere én meer aangrenzende dependances. Ontbijt en diner nuttigde ik steeds tezamen met de groep in hotel Sandhof.

Hanny leerde ik ook beter kennen via de diverse andere activiteiten van Ski Gooi. In het bestuur (ikzelf was twee jaar secretaris) en in de Beurscommissie. En niet te vergeten de wekelijkse zéér pittige zondagmorgen-trainin­gen vanaf de parkeerplaats bij het Sint-Jans­kerkhof.

Start exact om 9:30 uur. Tezamen met Tet en later zijn dochter Colinda joeg Hanny ons door bos en over hei en liet ons van zandhellingen skiën.

Overigens ook daar gold: 'ten eerste geen minuut te laat komen, ten tweede de rest van de zondag fysiek uitgeteld zijn'.

Ook waren om niet te vergeten de après-ski-avonden. Iedere eerste vrijdag van de maand in een zaaltje plus bar van een rugbyclub. Hanny was er altijd goedgemutst bij. Behalve op de eerste vrijdag in december: Sinterklaas was dan aanwezig. Jarenlang in het verklede fysiek van ondergetekende.

Sint heeft het voorrecht iedereen, zelfs notabelen, een spiegeltje voor te houden, uiteraard goedmoedig bedoeld. Maar toch, Hanny vond duidelijk net als Toon Hermans de Sint maar een akelige man.

Hanny, hoewel zeker niet altijd even gemakke­lijk, heeft zich voor ons cluppie onovertroffen verdienstelijk gemaakt.

Hanny was voor mij een echte 'DAME', die opviel door de pretentieloosheid, meelevend­heid en zorgzaamheid, waarmee zij omging met de ander. Ik zal haar niet snel vergeten.

Rob Warnderink Vinke

Reactie van oud-medewerker Marco vd Toorn NSkiV op het overlijden van mevrouw Hanny May

Via de website van de vereniging ontvingen we de volgende reactie van een oud-medewerker van de Nederlandse Ski Vereniging op het overlijden van Hanny May.

Hanny May overleden!

Triest bericht, maar een droom om gewoon in je slaap te overlijden.
Ik heb goede herinneringen aan Hanny, voor mij wel mevrouw May, ondanks dat zij zelf zichzelf aankondigde met Hanny May.

In de jaren ‘90 werkte ik als systeembeheerder bij de NSkiV en had daarom regelmatig contact met haar met betrekking tot de etikettenprints van de leden die zij nodig had voor van alles en nog wat.
Ze was altijd bijzonder duidelijk en soms ook de luis in de pels bij ledenvergaderingen.

Ze is nooit erelid geworden van de Nederlandse Ski Vereniging, maar had dat eigenlijk wel verdiend! Fijn dus dat ze het bij voor mij Kring ‘t Gooi wel is geworden.

Groet van Marco van der Toorn

Reactie van het bestuur hierop

Bedankt voor je bijzondere reactie op het droeve bericht over het overlijden van mevrouw Hanny May.
In een paar regels weet je Hanny exact te typeren. Bijzonder is ook de postume eer die je aan Hanny toekent.
Daarvoor dank.